Wiersze z Chin pt. 1

Pedicure

Ma bilet do Hongkongu, ale zamiast lecieć,

jest kompletnie pijany i dzwoni na straż pożarną:

jestem małym, samotnym kotkiem, czy mógłby mnie Pan

zdjąć z drzewa? Tak naprawdę bardziej przypomina słonia,

ma grubą i popękaną skórę na piętach, oraz absurdalną pamięć, obsesję

wierszy pełnych doraźnego, hermetycznego konkretu,

jak twarz mamy koleżanki z podstawówki,

o której wie tyle, że pracowała w policyjnej izbie dziecka

(na dzień dobry odpowiada niepewnie, jakby nie poznała,

jakby znała za dobrze). Mógłby skorzystać z usług pedicure,

oczyścić się, wyluzować, usiąść przed podróżą. Lecz jego kot

chowa się pod łóżkiem w porze karmienia. Wścieka się:

przestań uciekać przede mną, neurotyczny chuju.

Can you take a piece of me? 

Weźmiesz cząstkę mojego ciała? Pyta chiński student.

To znaczy chciałby sobie ze mną zrobić zdjęcie,

ale nie potrafi tego wyrazić inaczej

w moim języku. W tym kraju ludzie nadają sobie

znaczące imiona: Niebo. Koniczyna. Cedr.

Żeby było łatwiej się odnaleźć? Dotknąć? Wystawić

na pożarcie? Niebo przykryte smogiem  przekraczającym wszelkie normy,

roślinność czeka na powolną śmierć 

która nie nadchodzi, bo znowu deszcz

oczyszcza powietrze i zapach kadzideł

który przywiódł mnie do tej buddyjskiej świątyni.

Pozwolili mi w niej ukryć się przed burzą

kradnąc jednocześnie oświetlenie do roweru. 

Whisky on the rocks

 

Lód na ścieżkach w parku, choć już śnieg odtajał.

Po raz trzeci upadamy, po raz trzeci udaje się zaprzeć. Mnie wypada

z kieszeni klucz, temu mężczyźnie setka. Mówi, że wraca

ze szpitala od żony, która ledwo uszła z życiem. Twierdzi,

że mieszka na Kosmonautów, choć drogę wybiera okrężną.

Ja mu zdradzam jedynie, że za miesiąc wracam do Chin,

miejsca, gdzie tłumaczyłem dziewczynie, że Święty Piotr

w Biblii był facetem od kluczy. Ślusarz, włamywacz

albo dentysta z Guangzhou, który operuje przy przeszklonych drzwiach

wychodzących na ulicę. Można niemal ujrzeć podniebienie pacjentki

i jej kamienną twarz. 

c. d. n.